Modellen Duitse Spoorwegen

De typebenaming van deze loc beduiden:
- S = Schnellzuglok
- 3 = aantal aangedreven assen
- 6 = totaal aantal assen van de locomotief
De S 3/6 is een verdere ontwikkeling van verschillende andere locomotieven die in opdracht van de K.Bay.Sts.B werden gebouwd. Het is een zwaardere uitvoering voor het slepen van snelle treinen op de Duitse noord-zuid en oost-west verbindingen. Meer vermogen betekende een grotere ketel, een grotere ketel betekent meer asdruk en daarom werd het aantal assen verhoogd. Deze asindeling werd reeds succesvol in de Verenigde Staten toegepast. Vandaar komt ook de benaming "Pacific".
De eerste loc werd op 16.07.1908 door Maffei afgeleverd. Na de nodige testen bleek de loc te voldoen aan de vooropgestelde eisen en werden verschillende vervolgseries besteld. In het totaal werden 159 exemplaren aangeschaft.
De loc die door Roco werd uitgebracht behoort tot de eerste serie en werd geleverd op 14.03.1911. De loc nam voor de aflevering deel aan de wereldtentoonstelling in Brussel in 1910 en werd in 1919 als herstelbetaling aan Frankrijk afgestaan waar hij verder dienst heeft gedaan met het nummer 231-983
Wanneer de verschillende Länderbahnen samengaan in één Nationale maatschappij: de Deutsche Reichsbahn Geselschaft (DRG) worden deze locomotieven ingedeeld in de Baureihe 18.4 en 18.5.
Van deze locomotieven werden na de 1e wereldoorlog 2 exemplaren afgestaan aan België nl. locs nrs 3646 en 3649. In België kregen zij resp. de nrs 5946 en 5949. Beide locs werden oorspronkelijk in mei 1918 aan de K.Bay.Sts.b geleverd en stammen uit de 7de bouwreeks (serie S 3/6h).

Bij het ontstaan van de Deutsche Reichsbahn werden de locomotieven van de verschillende private spoorwegmaatschappijen samengevoegd in reeksen, de zogenaamde "Baureihen". Voor de oprichting van de DRG werkten de verschillende maatschappijen reeds samen voor de ontwikkeling van nieuwe locomotieven. Bij de maatschappijen kregen zij een nummer volgens de gebruiken van die maatschappij. Bij het samenvoegen van deze locomotieven in één reeks werd dikwijls een subcategorie gemaakt die duidde op de oorsprong van de loc. Voor de reeks 17 zijn volgende subcategorieën te onderscheiden:
BR 17.0-1 = ex. preuss. S10, S10.1 en de LBE S10,
BR 17.2    = ex. preuss. S10.2,
BR 17.3    = ex. bayerische C V en de LBE S10.2,
BR 17.4-5 = ex. bay. S3/5,
BR 17.6    = ex. sächsische XXII H,
BR 17.6^II = ex. kkStb 9,
BR 17.7    = ex. sächsische XII HV en XII H1,
BR 17.10-12 = preuss. S10¹
Deze machine was een verdere ontwikkeling van de P8 die ontworpen was voor het slepen van snelle reizigerstreinen.

Het voorbeeld van de loc die door Roco werd uitgebracht met het nummer 17 1137 werd oorspronkelijk door de Pruissische Staatsspoorwegen (KPEV) in opdracht gegeven bij de locomotieffabriek Henschel. Deze reeks zou de typeaanduiding S10.1 krijgen. De bestelling werd gedaan in 1911, en dit terwijl de bestelling van de eerste reeks locomotieven bij Schwartzkopff nog lopende was. Van de eerste reeks werden 202 locomotieven gebouwd waarvan de Lübeck-Büchener-Eisenbahn 5 locomotieven kreeg, echter in een iets lichtere uitvoering. Van de tweede reeks werden 135 exemplaren besteld die tussen 1911 en 1914 werden geleverd
Deze locomotieven bleven bij de Deutsche Bundesbahn in dienst tot 1952.

Deze stoomlocomotieven werden gebruikt voor het trekken van de Rheingold. De Rheingold vormde een snelle treinverbinding tussen Hoek van Holland / Amsterdam (NL) en Zürich (CH). De Baureihe 18 bestaat uit verschillende reeksen. De onderverdeling is gebaseerd op de oorsprong van deze locs. Niet al deze reeksen werden ingezet als 'Rheingold'-locomotief en werden ingezet op verschillende delen van het traject. Zo sleepten de reeksen 18.3 en 18.4 de trein tussen Emmerich en Mannheim. Voor het traject tussen Mannheim en Zwitserland werden locomotieven van de reeksen 18.5 of 01 gebruikt.
Na de 2de wereldoorlog werden deze locs niet meer ingezet voor het trekken van de Rheingold treinen. Zij werden vervangen door stoomlocs van de reeksen 01, 03 of 41.

De locomotieven van de reeks 18.4 werden oorspronkelijk gebouwd voor de Beierse staatspoorwegen (K.Bay.ST.B) en kregen de type aanduiding S3/6. De eerste locs werden besteld in 1908. In de verschillende vervolgbestellingen werden kleine en grote wijzigingen aangebracht. In het totaal zijn er 9 subreeksen aangeduid met de letters 'a' t/m 'i'. De voornaamste verschillen tussen de reeksen zaten in de doormeter van de drijfwielen en de lengte van de loc
De reeksen 'a','b','c','f','h','i' hadden drijfwielen met een diameter van 1.870 mm. De loclengte bedroeg 21,936 m. De reeksen 'd' en 'e' hadden drijfwielen met een diameter van 2.000 mm en hadden een loclengte van 22,095 m en de reeks 'g' had drijfwielen van 1.870 mm, maar de loclengte bedroeg ook 22,95 m.
De andere kenmerken van deze locomotieven waren echter gelijk: zij hadden een vermogen van 1.770 pk, de max. snelheid bedroeg 120 km/h en de keteldruk bedroeg 15 bar.
De locs hadden 2 voorloopwielen, 3 drijfwielen en een achterloopwiel. Ze waren uitgerust met 2 buitenliggende en 2 binnenliggende cilinders.

Bij de overname van de locomotieven door de DRG kregen de locs van reeks 'd' de nummers 18 441 t/m 18 449. De reeks 'e' werd genummerd van 18 450 t/m 18 458 en de reeks 'g' van 18 425 t/m 18 478. De locs van alle overige reeksen kregen een nummer beginnend bij 18 401 en eindigend bij 18 478. De nummers 18 459 en 18 460 zijn niet gebruikt

Het locmodel van Liliput behoort dus - afgaande op het locnummer 18 451 - tot de reeks 'e'. Deze reeks werd samen met de reeks 'd' gebouwd in de jaren 1912 en 1913. De locomotieven werden ingezet op de snelle verbindingen tussen München en Nürnberg. In 1953 werden alle locs tot en met nummer 18 453 buiten dienst gesteld. De overige locs werden in de daaropvolgende jaren eveneens buiten dienst gesteld. De loc 18 451 werd in 1958 opgenomen in het Deutsches Museum te München.

Deze locomotieven zijn oorspronkelijk voor de "Königlich Sächsischen Staatseisenbahnen" gebouwd en droegen daar de aanduiding "XX HV". De locs stonden bekend onder de naam "Sachsenstolz" of - vrij vertaald - "Trots van Saksen". De locs waren gebouwd voor het slepen van zware snelle personentreinen in de heuvel/bergachtige streek rond Dresden waar de spoorlijnen zijn gekenmerkt door veel bochten en stijgingen. Deze locomotiefreeks was ook de eerste en enige reeks met een asindeling 1'D1'. In het totaal werden tussen 1918 en 1925 23 stuks gebouwd door de "Sächsische Maschinenfabrik" in Chemnitz.

Na de 2de wereldoorlog gingen alle locomotieven naar de Oost-Duitse Spoorwegen (DR) waar ze tot 1967 in dienst bleven. Zij werden ingezet voor de sneltreinen op de lijnen Dresden-Hof en Leipzig-Hof.

Loc nr. 19 017 werd bewaard in het Verkehrsmuseum van Dresden.

Deze bouwreeks is de grootste die ooit voor de Duitse spoorwegen werd gebouwd. De lokomotieven zijn van Pruisische oorsprong en zijn ook bekend onder de typeaanduiding P8. Er werden 2.350 locomotieven gebouwd. Bij het beëindigen van de 1e wereldoorlog werd in het Verdrag van Versailles vastgelegd dat er 628 locomotieven van deze reeks werden overgedragen aan de overwinnaars. Zo zijn er van dit type loc 168 exemplaren naar België gekomen waar zij werden ingedeeld als type 64. Na het beëindigen van de oorlog werd door de DRG de bouw van deze reeks opnieuw gestart tot in 1923, zodat het aantal locomotieven op 3.561 kwam.

Na de 2de wereldoorlog bleven er nog 1.200 locomoieven bij de Deutsche Bundesbahn. Vanaf 1958 werden stelselmatig locomotieven buiten dienst gezet. De laatste loc werd in 1974 uit de boeken geschrapt.

De asindeling was van het type 2'C. Kenmerkend voor de loc is de grotere afstand tussen beide eerste en de laatste drijfas. Het spreekt voor zich dat er in de loop der jaren verschillende varianten zijn ontstaan. Vooral in het gebruik van de tender.

De reeks 64 werd in 1926 ontwikkeld en gebouwd tussen 1928 en 1940. In het totaal werden 520 exemplaren gebouwd. Na WOII gingen er 278 stuks naar de DB en 115 naar de DR. De loc kreeg de bijnaam "Bubikopf" naar een in de tijd actuele dames-haartooi. De loc had een asindeling 1'C1', en werd gebruikt voor het slepen van lichte personentreinen. Gezien de lange periode waarin deze locomotieven gebouwd werden zijn er heel wat varianten.

Voor de ontwikkeling van deze locomotieven werden door de DRG in 1933 aan AEG opdracht gegeven. De locomotieven waren bedoeld voor de snelle treinverbindingen tussen grote steden zoals Munchen en Berlijn.

Technisch is de loc gebaseerd op de reeks E17 en elektrisch op de reeks E04. De locomotieven waren geschikt voor snelheden van meer dan 120 km/h. De locs zijn 53 stuks in serie gebouwd en geleverd tussen 1935 en 1939. Een 2de bestelling van 48 stuks is nooit gebouwd.

Na de 2de wereldoorlog bleven er 39 locomotieven die bij de Deutsche Bundesbahn terecht kwamen en 3 stuks bij de Deutsche Reichsbahn.

Deze locomotieven werden oorspronkelijk door de Pruisische spoorwegen aangekocht en kregen de typeaanduiding P10. Ze werden gebouwd door Borsig. Niettegenstaand het ontwerp reeds klaar was in 1919 begon de bouw pas in 1922. Tot 1926 werden er in het totaal 260 locomotieven gebouwd. De asindeling was 1'D1' ook wel aangeduid met de benaming 'Mikado'. De locomotieven werden voornamelijk ingezet op de Main-Weser-Bahn tussen Frankfurt en Kassel. In 1967 werden de locs buiten dienst gesteld.

Net zoals vele andere stoomlocomotieven is deze reeks gebouwd in de periode voor de eenmaking van de Duitse Spoorwegen. Na de eenmaking zijn er dan verschillende subreeksen gevormd op basis van de oorsprong van de loc. Zowel de pruisischische, de badische en de wurttembergische spoorwegen kenden deze loc onder de type aanduiding G12. De 'G' staat voor goederen en daarvoor was deze loc ook ontworpen.

Samen met de stoomlocomotieven van de reeksen 23 en 82 behoort de reeks 65 tot de "Neubaulokomotiven". Een programma dat de Duitse Spoorwegen hadden opgesteld voor de bouw van de laatste stomers die in dienst zouden worden genomen. Van de reeks 65 werden in 1951 en 1956 18 stuks gebouwd door Krauss-Maffei in München. Deze reeks was bedoeld voor het trekken van forenzentreinen in het Ruhrgebied. De 7 laatste locomotieven werden ook geschikt gemaakt voor het rijden trek-/duw combinaties.
In 1972 werden deze locs buiten dienst gesteld.

Loc 65018 is de laatst gebouwde loc van de reeks en kan ook op de modelbaan voor trek-/duw treinen worden ingezet. In 1972 werd zij in het BW Aschaffenburg buiten dienst gesteld. Eerst kwam de loc naar de Nederlandse Vereniging Stoom Stichting Nederland (SSN), maar in 1981 werd de loc afgegeven aan het Duitse Spoorwegmuseum.

De 4 prototypes van deze serie werden in 1965 door Henschel in Kassel aan de DB afgeleverd. In juni werden zij voorgesteld op de Internationale Verkehsausstrellung (IVA). Bij wijze van demonstratie trokken 2 van de locomotieven treinen tussen München en Augsburg met een snelheid van 200 km/h. De eerste serieloc werd geleverd in 1970. Tussen 1970 en 1974 werden 145 locomotieven gebouwd.

De toenemende elektrificatie van de spoorlijnen in Duitsland maakte het nodig om ook het voertuigenpark uit te breiden en aan te passen aan de huidige stand van de techniek. Tot 1952 bestond het bestand van elektrische locomotieven uit reeksen die gebouwd waren voor de 2de wereldoorlog. In 1952 werd door verschillende fabrikanten 5 prototypes gebouwd van een nieuwe reeks elektrische locomotieven : de reeks E10.0. Deze locomotieven waren bedoeld voor het slepen van snelle reizigerstreinen. Samen met deze reeks werden ook locomotieven ontwikkeld voor de regionale treindiensten (E41) en de goederendienst met lichte locomotieven (E40) en zware 6-assige locomotieven (E50).
Deze locreeksen werden aangeduid als "eenheidslocomotieven" omdat de principes van de constructie voor alle reeksen gelijk waren. Uiteindelijk zijn er verschillende subreeksen en varianten ontstaan waarbij de verschillen zich in kleine uiterlijke kenmerken onderscheiden (plaats van de regengoten, verluchtingsroosters, koplampen etc...)

Enkele locomotieven uit de reeks E10 kregen van bij het begin andere, door Henschel ontwikkelde, draaistellen en aandrijvingen en werden inedeeld in de subreeks E10.12. Bovendien werd later de vorm van de kast gewijzigd en ontstonden den zgn. "Bügelfalten"-locs. Vanaf 1962 werden 11 locomotieven gebouwd die de nrs 1265 tot 1270 en, 1308 tot 1312. Vanaf 1968 kreeg de reeks het nummer 112. De locomotieven die na dat jaar werden gebouwd kregen de nrs 112 485 tot 112 504. Bij deze laatste reeks werd geen gebruik meer gemakt van de dure Henschel draaistellen maar werden de gewone draaistellen aangepast.

Een aantal van deze locomotieven werden ingezet voor het rijden van de Rheingold treinen tussen Nederland (Hoek van Holland/Amsterdam) en Zwitserland. (Basel/Zürich). Zij werden dan ook in de crème-blauwe kleuren van deze trein geschilderd. Maar omdat de Rheingold reeds op 27 mei 1962 begon te rijden en de eerste reeks locomotieven pas in de herfst van 1962 door Krauss-Maffei konden worden geleverd werden de locomotieven E10 239 tot 244 uitgerust met draaistellen geschikt voor snelheden tot 160 km/h en omgenummerd naar E10 1239 tot 1244. Deze locs waren toegewezen aan het depot van Heidelberg. Na de levering van de voorziene locs werden de locomotieven tussen september 1962 en januari 1963 terug omgebouwd voor de normale dienst, kregen zij opnieuw de oorspronkelijke nummers en werden toegewezen aan het depot van Nürnberg Hbf.

Wanneer volledig waarheidsgetrouw wordt gereden is het model dat door Roco is uitgebracht slechts in een zeer beperkte periode inzetbaar: vanaf 27 mei 1962 tot januari 1963.

In mei 1935 werd de eerste van de door de Deutsche Reichsbahn bestelde 2 testlocs afgeleverd door AEG. De bestelling voor deze nieuwe locomotieven was geplaatst omdat er nood was aan moderne locs. Deze moesten beantwoorden aan de nieuwste technieken. De technische kenmerken baseerden zich de ervaringen die de spoorwegen hadden opgedaan met de succesvolle reeksen E17 en E04. Vanaf 1936 werden deze locs in serie uitgeleverd. In het totaal zijn 53 exemplaren gebouwd.

Na de 2de wereldoorlog waren er 39 machines die in West-Duitsland verbleven. De overige deden dienst in Oost-Duitsland en Oostenrijk of waren in de oorlog verloren. Aanvang de jaren 80 werden regelmatig locs buiten dienst gesteld. De laatste locomotieven werden uit dienst genomen in juni 1984.

De locs werden in blauwe kleur met grijs dak aan de DRG geleverd. De Deutsche bundesbahn schilderde de locomotieven groen in de periode 1950 - 1955, maar herschilderde de locs daarna opnieuw in het blauw.

Bij de invoering van het computernummer kreeg de reeks het nummer 118.

Bronnen:
www.electrolok.de wikipedia

Kort voor de vorming van de DRG werd voor de Kon.Bay.Sts.B een elektrische loc gebouwd die de typeaanduiding EP2 kreeg. Vanaf 1927 kregen deze locomotieven het reeksnummer E32 dat ook later bij de Deutsche Bundesbahn werd behouden. Bij de invoering van het computernumer kregen de locs het reeksnummer 132.

Er zijn 29 stuks gebouwd. De locs werden gebruikt voor het slepen van lichte reizigerstreinen. Zij hadden een asindeling 1'C1'. De aangedreven wielen waren verbonden met een aandrijfstang.

De laatste loc werd op 1 augustus 1972 buiten dienst gesteld.

Bronnen:
wikipedia

Deze locomotiefreeks werd ontwikkeld samen met de reeksen E10, E40 en E50 als zgn. "eenheidslocomotieven". De reeks E41 was bedoeld om te worden ingezet voor het trekken van regionale reizigerstreinen. Toch werden deze locs sporadisch ingezet voor het treken van licht goederentreinen. De locomotieven werden gebouwd door BBC/Henschel vanaf 1956. In het totaal werden 451 stuks gebouwd. Alle locomotieven waren geschikt voor het rijden in trek- duw combinaties. Enkele locomotieven waren ook uitgerust om te rijden op het S-Bahn netten van Rhein/Ruhr en Nürnberg. Deze locomotiefreeks werd in heel Duitsland ingezet. Vanaf 1968 werden locomotieven vernummerd naar 141. Vanaf 1999 tot 2005 werden regelmatig locomotieven uit dienst genomen.

De electrische locomotieven waren de eerste waarvan de aangedreven wielen niet met een aandrijfstang gekoppeld waren. De locs waren uitgerust met twee 2-assige draaistellen. Zij werden in 1932 in opdracht van de DRG gebouwd Deze locs waren zeer succesvol en in het totaal werden in meerdere loten 187 locs gebouwd.

Na de 2de wereldoorlog kwamen de meeste loc terecht bij de Deutsche Bundesbahn die nog 7 locs liet nabouwen, zodat het aantal beschikbare locs op 125 stuks kwam.

Een aantal locs werd geschikt gemaakt voor het gebruik in tyrek-duw treinen. Zij waren herkenbaar aan de letter G achter het locnummer. Een aantal andere locs werd uitgerust met een weerstandsrem en kregen de letter W achter het nummer. Deze locs werden ingezet op de Höllentalbahn in het Zwarte Woud..

Bij de invoering van het computernummer kregen de locs het reeksnummer 144. De locomotieven uitgerust met een weerstandsrem kregen het reeksnummer 145.

De laatste loc werd in 1984 buiten dienst gesteld.

Deze locomotieven zijn een variante op de reeds E44 en werden speciaal gemaakt om dienst te doen op de lijn Freilassing - Berchtesgaden.

Info over dit loctype staat bij BR78 tijdperk 3.

Deze locomotieven werden in 1966 door de Duitse spoorwegen aangeschaft voor het grensoverschrijdende verkeer tussen Duitsland en Frankrijk en Luxemburg. De locs zijn geschikt voor het rijden onder 2 spanningen: 15 kV 2/3 Hz (Duitsland) en 25 kV 50 Hz (Frankrijk). De locs werden ontwikkeld uit de reeks 184 (E410). Deze locs waren geschikt voor het rijden onder 4 spanningen. De voorserie van de locs die uit slechts 4 stuks bestond onderscheid zich door het type van remmen. De locomotieven E310 001 en E310 002 waren uitgerust met een weerstandrem.

Pas in 1974 werd een vervolgorder van 25 locomotieven besteld

De locomotieven werden vooral ingezet in het Saargebied voor het personenverkeer tussen Duitsland (Saarbrücken, Kaiserslautern, Mannheim, Heidelberg, Darmstadt en Frankfurt/Main) en het Franse Metz. Zij werden ook gebruikt voor de grensoverschrijdende goederendienst. Tussen 1970 en 1975 werd ze gebruikt als tractieloc voor de TEE 50/51 "Goethe" tussen Metz en Frankfurt/Main. De TEE trein bestond uit Inox rijtuigen van het type Mistral.

Nummers:
E310 001, E310 002 → 181.001, 181.002
E310 003, E310 004 → 181 103, 181.104
Serie 181.201 - 181.225

De Duitse spoorwegen ontwikkelde deze locomotieven voor het grensoverschrijdende verkeer en waren uitgerust voor het rijden onder 4 verschillende spanningen: 15 Kv 2/3 Hz (Duitsland), 25 kV 50 Hz (Frankrijk) 3.000 V gelijkspanning (België) en 1500 V gelijkspanning (Nederland). Voor de relatie Duitsland - België werden deze locs ingezet op de verbinding Keulen - Luik vanaf de zomer 1969. Op het Belgische net deden zich veel storingen voor, volgens de fabrikanten van de elektrische uitrusting te wijten aan overspanning op het Belgische net (er zouden spanningen gemeten zijn van 4.200 V) . Daarom werden de locs niet meer ingezet naar België na 26 september 1971. Plannen om deze locomotieven helemaal tot Oostende te laten doorrijden werden dan ook nooit gerealiseerd.

De locomotieven werden dan ook overgeplaatst van de stelplaats Köln Deutzerfeld naar Saarbrücken waar zij werden ingezet op de verbindingen met Luxemburg en Frankrijk, maar ook werden gebruikt voor binnenlandse diensten in het Saarland en de Pfalz

De locs werden in 2002 buiten dienst gesteld.

Deze reeks kreeg oorspronkelijk de aanduiding E410.
Er werden slechts 5 machines gebouwd:
E410 001 - E410 003 → 184-001 - 184-003
E410.011 - E410 012 → 184-111 - 184-112

Deze locomotieven werden samen ontwikkeld met de reeks E181 (E310). Zij kregen de naam "Europa-loc" omwille van de inzetbaarheid in verschillende landen.